Film nie spodoba się tym, którzy nie mieli w życiu takiej znajomości z kobietą (a kobiety z facetem), gdzie notorycznie dochodzi do kłótni i nieporozumień, gdy jest się razem, a równocześnie jest wielka tęsknota, gdy jest się osobno - czyli znajomość toksyczna. Na każdym kroku jest masa świetnych aluzji i smaczków, które wychwycił Koterski i przeniósł na ekran, ale nie każdy widz te aluzje potrafi odczytać. Nauczyciele WF, którzy zwracają uwagę na głupoty, a nie na przekleństwa uczniów. Adaś, który mówi, że musi wyjechać służbowo, choć nikt go nie słucha. Ochrzanianie syna za byle co. Namawianie do seksu oralnego przez Gosię, która nie chce mu tego zrobić, ale gdy ten wyjeżdża do USA, pruje się z Murzynem i grubym kolegą z dworca (mocne, wręcz jak u Pasikowskiego), włączając w to seks oralny oczywiście. Świetnie pokazana tęsknota. A kto nie tęsknił - nie polubi tego filmu, nie utożsami się z bohaterem, bo nie będzie wiedział o co chodzi. Super pokazana zazdrość - a kto nigdy nie był zazdrosny o partnera, ten nawet nie zauważy tego w filmie. Ta sprawa z sukienką, którą Adaś przymierza w USA i obiecuje sobie, że nigdy tego nikomu nie powie - a potem powrót do Polski i do codzienności, kłótnia o tą sukienkę i tekst w złości, że "już ją wkładałem!". I śmiech z telewizora, który tak jest wpleciony w film, aby wyglądał jak śmiech z głównego bohatera. No i tak jak w Dniu Świra, świetnie pokazana nerwica natręctw, modelowy przykład, gdy czekał w domu matki na kobietę i odliczał godziny i minuty. A na koniec ten Carrington :) Małgosia mu o tym truje i truje, a więc Adam wraca do domu, a żona z tym samym tekstem :)